Hoe zit het leven in elkaar, wat is goed, wat is fout, wat is waar, wat is helpend, wat wil ik?
Vragen die veel mensen zich wel eens stellen. In mijn leven gaat een groot deel van mijn reis over eten. Over verbinding met je eten, voelen en weten waar het vandaan komt, het eten ervaren en jezelf ervaren. Naast groenten en fruit, speelt ook vlees daarin zeker een rol. Als boerendochter en wonend buiten af met ruimte genoeg, kwam een paar jaar geleden het moment dat ik besloot te willen weten hoe het is om je eigen vlees te produceren. Net als vroeger. Dicht op het systeem, eigenlijk er in. Klopt het wel dat ik vlees wil eten? Of is dat alleen omdat het “onzichtbaar” is geworden.
In maart 2018 kwamen er 3, al vrij grote, Bonte Bentheimer biggen van 4 maanden. Ze voelden zich gelijk thuis in de grote weide en begonnen het land om te ploegen met hun sterke neus en nekspieren. Een jaar en 7 maanden hebben ze bij ons geleefd. Wroeten, spelen, ontdekken, eten, slapen in hun eigen hutje en rollen door de modder. Als ik ze riep kwamen ze als een soort blije honden op me afgerend. Een paar keer zijn ze uitgebroken, maar gelukkig kwam dat steeds met wat hulp van buren weer goed. Ziek zijn ze niet geweest.
Ik aaide ze en praatte met ze en ja, ze hadden ook namen: Bob, Jip en Charley.
De hele tijd heb ik geweten dat ik ze ook zou laten gaan (de kinderen wisten dat ook) en de hele tijd voelde ik dat het nog geen tijd was. Tot een week of vier terug, toen voelde ik: het is tijd. Ik bereidde de kinderen er op voor. Voor mezelf bouwde ik een muurtje en belde met iemand om ze op te laten halen en te slachten.
Ik verhardde me en vond dat het me wel goed af ging.
Noem het toeval of niet, maar op de laatste avond dat de horeca nog open was, kwam er een vrouw in haar eentje eten bij FoodVia. De dag erna las ik dat ze intuïtief had aangevoeld dat ze naar FoodVia moest gaan. Ik praatte met haar aan tafel. Over de boeren die aan ons leveren, over mijn roots, ze was namelijk een dorp verderop geboren zo bleek. Ik vertelde over de dieren die Ik zelf heb en ook over de varkens. Ook zij vertelde over haar roots en over haar werk: coach en dierenfluisteraar. Ik voelde gelijk dat het geen toeval was dat ze er was. Ik vroeg haar hoe ze tegen mijn keuze met betrekking tot de varkens aan keek. Ze vertelde me dat het voor ieder wezen helpt om altijd eerlijk te zijn en de varkens precies te vertellen wat er zou gaan gebeuren. Ze zei: ‘je zult zien, dan lopen ze straks gewoon de kar in als ze gehaald worden”.
Ik wist dat ze gelijk had. De dag erna heb ik de varkens volledig eerlijk verteld wat en hoe, wanneer en waarom. Dikke tranen. De dagen erna heb ik het herhaald. Het hielp mij enorm in mijn proces. Om de grote levensvragen te zien. Hoe werkt de kringloop van het leven? Hoe erg is de dood eigenlijk? Hoe dicht liggen houden van en pijn bij elkaar en is het dan beter om niet van ze te houden? Wordt het leven daar voor mij of voor hun mooier van?
D-day, de man kwam om de varkens te halen. Een mooie wagen met stroeve vloer. Jeffrey had nog nauwelijks het hek losgeschroefd en de 3 inmiddels grote sterke stoere varkens duwden het hek omver en renden richting mij. De kar was net open, ze hadden er nog zo langs gekund. Dat gebeurde niet. Ik hoefde ze niet eens te lokken. Ze renden letterlijk met zijn drieën zo de wagen in.
Via het zijdeurtje namen we afscheid en gaven we ze nog een keer eten en drinken. Er was geen stress merkbaar, niet bij de varkens althans.
Ik huilde dikke tranen, vaker die week dan het hele jaar ervoor. Mijn muurtje was omlaag gebleven. Ik heb het hele proces beleefd. Het raakte me bijna net zo diep als toen ik nog een kind was en dat voelde als pure winst. Ik kom steeds dichter bij mezelf.
Het vlees hebben we opgehaald. Eerst confronterend, daarna dankbaarheid. Prachtig vlees, mooier varkensvlees dan ik ooit had gezien. Ik laat de keus om wel of geen vlees te eten heel graag bij de mensen zelf. Daarom ook serveren we bij FoodVia een menu met vlees, Vega of Vegan. Ik respecteer ieders keuze en heb sowieso weinig oordelen. Ik kan mij ook goed voorstellen dat veel mensen iets vinden van mijn keuzes. Ook dat respecteer ik. Ieder mag zijn of haar mening hebben. Ik blijf open staan voor nieuwe inzichten. Voor nu kies ik er voor om wel vlees te eten en dan ook te weten waar het vandaan komt en hoe de dieren geleefd hebben. Zo veel mogelijk in de kringloop van de natuur en daardoor met zo min mogelijk negatieve milieu impact. Varkens zijn uitermate goede restverwerkers en lusten werkelijk alles. Over een paar weken komen er 3 nieuwe biggetjes.
-Annelies-
Voor de mensen die het zich afvragen, ook bij FoodVia zullen we de komende tijd dit pure scharrelvlees bereiden, in de weken dat we ervoor kiezen om varkensvlees te serveren.